Η Λαρίσα Σεμιόνοβνα Λατίνινα (ρωσικά: Лари́са Семёновна Латы́нина; γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1934) είναι Σοβιετική (από τη Ρωσία) πρώην αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής. Ανάμεσα στο 1956 και το 1964 κέρδισε 14 ατομικά ολυμπιακά μετάλλια και τέσσερα ομαδικά. Το σύνολο των 18 μεταλλίων παρέμεινε ρεκόρ για 48 χρόνια μέχρι που τη ξεπέρασε ο Αμερικανός κολυμβητής Μάικλ Φελπς στις 31 Ιουλίου 2012. Παρόλα αυτά, η Λατίνινα εξακολουθεί να έχει περισσότερα ατομικά μετάλλια. Θεωρείται ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση της Σοβιετικής Ένωσης ως κυρίαρχης δύναμης στη γυμναστική.

Βιογραφία

Γεννημένη ως Λαρίσα Σεμιόνοβνα Ντίρι στη Χερσώνα, Ουκρανία, άρχισε μπαλέτο αλλά στράφηκε στη γυμναστική αφότου ο χορογράφος της μετακόμισε. Αποφοίτησε από το λύκειο το 1953 και μετακόμισε στο Κίεβο για να φοιτήσει στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο Λένιν και για να συνεχίσει τη προπόνηση, στη εθελοντική αθλητική κοινότητα Μπουρεβέστνικ. Σε ηλικία 19 ετών εμφανίστηκε πρώτη φορά σε διεθνή διοργάνωση, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1954 στη Ρώμη, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον ομαδικό διαγωνισμό.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956, ανταγωνίστηκε την Άγκνες Κελέτι από την Ουγγαρία για να γίνει η πιο επιτυχημένη γυμνάστρια στους Ολυμπιακούς. Η Λατίνινα κέρδισε την Κελέτι στο σύνθετο ατομικό και η Σοβιετική ομάδα κέρδισε στο ομαδικό αγώνισμα. Στους τελικούς, η Λατίνινα κέρδισε χρυσά μετάλλια στις ασκήσεις εδάφους (από κοινού με τη Κελέτι) και στο άλμα, ασημένιο στους ασύμμετρους ζυγούς και χάλκινο στο πλέον κατηργημενό ομαδικό άθλημα με φορητή συσκευή (μια μορφή ρυθμικής γυμναστικής). Η Κελέτι κέρδισε επίσης έξι μετάλλια, τέσσερα χρυσά και δύο ασημένια. Μετά από τη σημαντική επιτυχία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1958 (στο οποίο νίκησε στα 5 από τα 6 αγωνίσματα που συμμετείχε, αν και ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος), η Λατίνινα συμμετείχε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στη Ρώμη το 1960. Στο συνολικό αγώνισμα πρωτοστάτησε της Σοβιετικής Ένωσης καταλαμβάνοντας τη πρώτη θέση σε τέσσερα αγωνίσματα, εξασφαλίζοντας τη νίκη στον ομαδικό διαγωνισμό με διαφορά εννέα πόντων. Η Λατίνινα υπερασπίστηκε το τίτλο της στις ασκήσεις εδάφους, κέρδισε το χρυσό στη δοκό ισορροπίας και τους ασύμμετρους ζυγούς, και το χάλκινο στο άλμα. Κέρδισε το συνολικό τίτλο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1962, νικώντας τη Βιέρα Τσασλάφσκα από τη Τσεχοσλοβακία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 η Λατίνινα κέρδισε άλλα δύο χρυσά μετάλλια, στον ομαδικό διαγωνισμό και στις ασκήσεις εδάφους, για τρίτη φορά στη σειρά, όμως η Τσασλάφσκα κέρδισε το σύνθετο ατομικό, αφήνοντας τη Λατίνινα στη δεύτερη θέση. Η Λατίνινα κέρδισε ένα ασημένιο και δύο χάλκινα σε άλλα αγωνίσματα, έχοντας συνολικά 18 μετάλλια στους Ολυμπιακούς - εννέα χρυσά, πέντε ασημένια και τέσσερα χάλκινα. Κέρδισε μετάλλιο σε κάθε αγώνισμα στο οποίο συμμετείχε με εξαίρεση τη δοκό ισορροπίας το 1956, όπου ήταν τέταρτη. Τα εννέα χρυσά μετάλλια της Λατίνινα την κατατάσσουν δεύτερη στο κατάλογο με τους Ολυμπιονίκες με τα περισσότερα χρυσά, μαζί με τους Μαρκ Σπιτς, Καρλ Λιούις και Πάαβο Νούρμι, πίσω μόνο από τον Μάικλ Φελπς, ο οποίος έχει 18. Επίσης, είχε τη διάκριση να έχει κατακτήσει τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια (ατομικά ή ομαδικά) από οποιοδήποτε άλλο αθλητή από το 1964 μέχρι το 2012. Επίσης, είναι η μόνη γυναίκα που έχει κερδίσει εννέα ολυμπιακά μετάλλια, η μόνη γυναίκα που να έχει κερδίσει συνολικούς τίτλους σε περισσότερες από δύο Ολυμπιάδες, η μόνη γυναίκα που έχει κερδίσει χρυσό μετάλλιο σε περισσότερες από δύο Ολυμπιάδες (στις ασκήσεις εδάφους) και η μόνη από τις τρεις γυναίκες που έχουν κερδίσει σε κάθε ατομικό γυμναστικό άθλημα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ή Ολυμπιακούς. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 έγινε προπονήτρια της εθνικής ομάδας γυμναστικής της Σοβιετικής Ένωσης. Στις επόμενες τρεις Ολυμπιάδες οι αθλητές που προπονούσε κέρδισαν 10 χρυσά μετάλλια. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976, και την άνοδο της Ρουμάνας Νάντια Κομανέτσι, οι μέθοδοί της θεωρήθηκαν ξεπερασμένες και η Λατίνινα παραιτήθηκε από τη θέση της προπονήτριας.

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

Larisa Latynina (1975). The Balance (στα Ρωσικά). Moscow: Molodaya gvardiya. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2016.